Onderstaand stuk schreef ik in februari 2021. We zaten toen midden in de lockdown en er gold een avondklok in Nederland. Desondanks was ik tevreden met hoe het was. Nu ik dit teruglees hoop ik dat ik iets kan en ga behouden van die periode.
***
Hoe was het ook alweer om alles te kunnen doen en laten wat ons hartje begeert? Denk aan een dag naar de dierentuin, spontaan met vriendinnen naar de sauna of ’s avonds een hapje eten in de stad. Samen met familie een weekendje weg. Festivals bezoeken, dansen tot in de late uurtjes. Kermis, carnaval, oud op nieuw.
> Nu is naar de supermarkt gaan met mijn zoon een uitje. Geniet ik van de wandelingen die we maken, soms wel drie keer op een dag. Weet ik inmiddels waar de mini-biebs zijn, wie in zijn eentje op de bank zijn avondeten nuttigt en in welk huishouden de hele dag de tv aan staat. In het dorp koop ik een chai latte aan een raam en drink hem met smaak. Ik zet me op een bankje in de zon. Dat is genoeg om mij tevreden te stellen.
Hoe was het ook alweer om ontzettend veel keuzevrijheid te hebben? Waar spreken we af, wie nodigen we uit, wat gaan we doen, hoe duur mag het zijn, wat wil iedereen eten en waar eten we dat, gaan we met de trein of de auto of met de fiets, naar welk land gaan we op vakantie, naar welke winkel zullen we eens gaan?
> Over heel veel hoef ik überhaupt niet meer na te denken en dat geeft rust. Wat voor leven hadden we eigenlijk, het lijkt wel op dat van een God in Frankrijk. Onverzadigbaar waren we. Verwende nesten. Naast de rust biedt de huidige leefstijl mij ook eenvoud. Een vast dagritme, minder nutteloze feiten om te onthouden, sneller tevreden met kleine dingen, minder koopdrang.
Hoe was het ook alweer om gehaast te leven? Van hot naar her, van afspraak naar afspraak, achter de feiten aan hobbelend. Twee verplichtingen op één avond omdat het moeilijk was om nee te zeggen.
> Nu is er ruimte voor dingen. Zo heb ik een kleding-ruil-tas geïnitieerd en boeken gelezen waarvan ik dacht dat ik er nooit aan toe zou komen. Ik heb zelfs een keer meegedaan aan de nationale tuinvogeltelling, iets wat ik al jaren op mijn lijstje had staan maar door mijn gehaaste leven altijd weer een jaar vooruit schoof. Want ja, je zult maar een half uur niks gaan doen, enkel vogels tellen in je tuin.
Nu weet ik zeker dat ik elk jaar mee ga doen, zo fijn was dat halve uur.
De tijd kabbelde, en dat was perfect.
