Clown

Zoals sommigen van jullie wellicht weten, werk ik in de hulpverlening. Dagelijks behandel ik kinderen met een licht verstandelijke beperking en complexe gedragsproblematiek. Denk aan pubers van de praktijkschool met ADHD, autisme spectrum stoornis of oppositioneel gedrag. Moeite met gezag, met sociale omgangsvormen, emoties uiten enzovoorts. Kortom: behoorlijk lastige kinderen en pubers. Je kunt je er vast wel iets bij voorstellen.

In mijn werk blijkt dat ‘verandering’ heel wat teweeg kan brengen. Vorige week verfde ik mijn haren roze, wat voor de volgende reacties zorgde:

– Kind 1, negen jaar, vermoeden van PDD-NOS. Hij kijkt me aan, tovert een ongemakkelijke glimlach op zijn snoet en zegt: “Hej” … stilte… serieuze blik…. “Jij bent net een clown.”

– Kind 2, veertien jaar, klassiek autisme. Moet dagelijks aan het einde van de dag bespreken welk gevoel of welke emotie hij die dag had. Die dag een heel ander antwoord dan wat hij normaal geeft:  “Vandaag was ik verbaasd. Ik was verbaasd omdat Anniek ineens ROZE haren had.”

– Kind 3, dertien jaar, autisme, depressieve en neerslachtige uitingen. Hij ziet mij, steekt zijn arm uit en houdt zijn hand voor zijn gezichtsveld zodat hij mij niet hoeft te zien. Zegt: “Wat heb JIJ nou weer gedaan, superlelijk.” Later op de dag, als hij mij weer ziet, doet hij weer zijn hand voor zijn gezichtsveld, en zegt: “Maar je hebt wel een heel mooi shirt aan.”

Dan smelt ik!! En is mijn dag echt helemaal goed. Ondanks mijn gevlekte-afgeknabbelde-suikerspin-haar.