Het grote niets

Ze zit daar maar
alleen, tussen velen
Het lijkt alsof ze niemand ziet
alsof het haar niets kan schelen
De eenzaamheid wint
het maakt niet uit
tussen hoeveel mensen ze zich bevindt

Een dikke traan valt op haar arm
en rolt
passeert sneeën, passeert littekens
vermengt zich, met het bloed

Mensen kijken
nieuwsgierig en verbaasd
Zij kijkt terug
zelfverzekerd en radeloos

“Ik weet het niet”
is haar antwoord
op de al bekende vraag
Er is geen reden
er is geen uiteindelijk iets
Alles wat er is, is het grote niets

Daar zit ze weer
rusteloos en alleen
Maar pijn of geen pijn
ze slaat zich er door heen
Snijdend als het moet
en weer een traan wordt één met het bloed

* Dit gedicht schreef ik op achttien-jarige leeftijd, toen ik nog op de middelbare school zat en automutileerde. Voor mijn eindexamenwerkstuk heb ik toen een documentaire gemaakt, genaamd “Kerven in je ziel”, over mensen die zichzelf snijden, met mezelf – niet geheel volgens de planning – in de hoofdrol. Deze documentaire heb ik afgelopen week op dvd laten zetten (want ja, hij stond enkel op VHS, haha) en heb ik vanavond terug gekeken. Heel interessant om weer te zien, vooral om mijn mening en beleving van toen te horen (en die van personen in mijn directe omgeving). Voor mensen die de documentaire ook graag terug willen zien, stuur me even een mailtje/appje.
(Nog even een kleine toevoeging, om mijn ego te strelen: Toentertijd zei mijn lerares Nederlands zelfs dat ik de film maar op moest sturen naar de VPRO…. nu ik hem terugkijk is de kwaliteit absoluut onvoldoende, maar het thema en de verhaallijn is wel GOED!)